Halong Bay & Halong Bay op het droge

Lieve allemaal,

Volgens mij is het alweer een week geleden dat ik mijn eerste reisverslag schreef vanuit Hanoi. Ik kwam toen net terug van het prachtige Sapa, maar helaas kreeg mijn reis een onverwachte wending doordat ik ziek werd. Inmiddels zijn we een week verder en gelukkig ben ik helemaal opgeknapt! Na die verschrikkelijke zaterdag werd ik op zondag opgewekt wakker: mijn buik was nog steeds een beetje van streek, maar voor mijn gevoel ging het een stuk beter dan de dag ervoor! Vol goede moed vertrok ik dus voor mijn tour naar Halong Bay. Achteraf gezien was ik zooo blij dat ik mijn tour een dagje had uitgesteld: wat is Halong Bay een schitterend gebied (zeker met het zonnige weer van die dag)! De tour startte vanuit Hanoi met een busrit van ongeveer drie uur. Na drie uur hobbelen in de bus, kwamen we in de haven van Haiphong, waar we op een boot stapten en even later weer overstapten op een andere boot. Deze laatste boot was een soort rondvaartboot, waarmee we de hele dag een niet-touristische route hebben gevaren. Echt een unieke ervaring, varen tussen de karststenen bergen waar heel af en toe zelfs kleine drijvende vissersdorpjes te ontdekken waren. Na de lunch op de boot was het tijd voor kayaken: samen met een ander Duits meisje heb ik daar een beetje rondgevaren, langs de bergen en door de grotten onder de bergen en hebben we zelfs apen gezien: echt uniek! Wat mij betreft helemaal terecht dat dit gebied op de Werlderfgoedlijst staat van UNESCO. Na een volle dag op de boot en na het zien van de zonsondergang, kwamen we aan op het prive eiland. Samen met de andere mensen op de boot, ongeveer 25 man, verbleven we hier in kleine bungaloowtjes recht aan het strand. Toevallig werd ik de volgende ochtend rond half 7 wakker (ik word normaal echt NOOIT 's nachts wakker) waardoor ik nog net de zonsopkomst vanuit mijn bed kon zien, echt schitterend! De tweede dag van de tour stond in het teken van relaxen: 's ochtends hebben we nog een uitstapje gemaakt naar de top van het eiland om het gebied vanuit een hoge berg te bekijken, maar de rest van de dag hebben we heerlijk op het strand kunnen bijkomen van alle opgedane ervaringen van de afgelopen dagen. Van de grote groep van 25 man bleef het merendeel van de mensen slechts 1 nacht, waardoor rond half 1 het eiland bijna leeg was en we met 5 man overbleven, 2 Nederlandse meisjes, 1 Duitse jongen en 1 Amerikaanse jongen, supergezellig en plek zat om lekker te zonnen! Helaas is ook hier te merken dat het eind november en dus winter is: de zon kwam de hele dag maar net boven de top van de berg uit waardoor de zon vrij vroeg van het strand verdween en het best frisjes werd. Gelukkig stond rond half 3 een nieuwe tocht op het programma: na een kleine wandeilng kwamen we aan bij de andere kant van het eiland, waar ik werkelijk een van de mooiste zonsondergangen ooit heb gezien! Inmiddels waren er ook nog wat andere gasten aangekomen: met een meisje raakte ik al snel aan de praat. Zij reist ook alleen en heel toevallig komt ze ook uit Tilburg (ze woont zelfs in dezelfde studentenflat in de Sint Jospehstraat als waar Mandy tot begin dit jaar woonde, echt zo toevallig!). We hebben afgesproken contact te houden en waar mogelijk willen we nog een tijdje samen gaan reizen, heel gezellig dus:) De derde en laatste dag van de tour stond een uitstapje naar het nationale park van Halong Bay op het programma. Vanuit daar kon je opnieuw naar de top van een berg lopen voor een prachtig uitzicht. Helaas merkte ik tijdens deze tocht dat mijn benen toch nog niet helemaal de oude waren, vooral door het feit dat ik zo voorzichtig was met eten en de laatste dagen alleen rijst had gegeten: een uur lang heb ik met trillende benen die berg beklommen maar na drie kwartier hield ik het op het eerste uitzichtpunt voor gezien. Het uitzicht vanuit daar was ook prima en die stomme berg kon ik me eerlijk gezegd gestolen worden! Na de lunch zat de tour erop en begon de terugtocht naar Hanoi. Toen we daar om 5 uur aankwamen was het nog even haasten: om half 6 moest ik al bij het volgende boekingskantoor zijn voor mijn busrit naar het zuiden, richting Ninh Binh! Gelukkig haalde ik het allemaal net en kwam ik rond 9 uur 's avonds aan in Ninh Binh. Vanuit daar moest ik nog naar het hostel, dat ongeveer 9 km verderop lag. Te ver om te lopen dus, maar de buschauffeur regelde meteen een taxi voor mij. Die taxi bleek alleen een motorbike taxi te zijn, een soort scootertaxi. Best even slikken achterop zo'n scootertje waar grote vrachtwagens voorbij scheurde en waar een Vietnamees van een jaar of 15 achter het stuur zat die volgens mij nog nooit rij-examen heeft gedaan:) Na 10 minuutjes reden we ook echt in de middle of nowhere en net toen ik me af begon te vragen of die chauffeur me bij een compleet verkeerd hostel ging afzetten, wees hij keurig netjes op een bordje met de naam van mijn hostel erop, we waren er bijna! Het laatste stukje was misschien nog wel het spannendste stuk van de rit: tussen twee grote vijvers door op een niet geasfalteerde weg van ongeveer 1m breed, die vol lag met stenen was het even mijn adem inhouden, maar na ongeveer 300m was het homestay dan eindelijk daar. Omdat het pikkedonker was toen ik aankwam, zag ik de volgende dag pas wat voor prachtige plek de homestay was: Tussen de karststenen bergen lag mijn bamboo hutje. Best primitatief, maar een unieke ervaring!

Na het ontbijt stapte ik op de fietsen van de homestay. Fijn dat deze fietsen gratis te gebruiken waren, maar helaas hebben de mensen van de homestay bij aanschaf van de fietsen geen rekening gehouden met de lengte van Europeanen: De fietsen waren gemaakt voor een achtjarige ongeveer, dus een hele dag fietsen was best nog een uitdaging! Al snel kwam ik aan bij de belangrijkste bezienswaardigheid in dit gebied: met een klein bootje, die door een vrouw met haar voeten bestuurd werd, maakte ik samen met een Fins meisje een tocht langs de karststenen bergen. Om deze reden wordt dit gebied ook wel 'Halong Bay op het droge' genoemd. Na dit boottochtje heb ik de verdere omgeving verkend, maar net toen ik in de middle of nowhere was, hield mijn fiets ermee op: ketting eraf! Net toen ik bijna een paniekaanval kreeg over hoe ik in godsnaam de fiets terug naar de homestay kreeg, kwam er een keurige Vietnamees aanlopen die binnen anderhalve minuut met een stokje de ketting er weer op wist te krijgen, probleem opgelost dus! Hierdoor kon ik vol goede moed mijn tocht weer vervolgen en heb ik nog een tempel en een uitzichtpunt bezocht. Helaas was het niet super zonnig, waardoor ik niet het uitzicht had wat je altijd op de foto's van dit gebied ziet. De volgende dag baalde ik eerlijk gezegd helemaal, omdat het toen schitterend weer was en je dit uitzicht waarschijnlijk wel hebt: helaas was het uitzichtpunt ruim 500 trappen omhoog, iets te ver om nog een keer te gaan! De tweede dag verliep qua navigatie helaas iets minder dan de eerste dag: hoewel ik van andere mensen hoorde dat je in het gebied rond Ninh Binh onmogelijk kan verdwalen, zocht ik meer dan een uur naar de oude stad Hoa Lu, echt om moedeloos van te worden! Net toen ik de moed op wilde geven, kwam ik bij een andere bezienswaardigheid uit: ook dit was weer een boottocht tussen de karststenen bergen en hoewel andere mensen me aanraden slechts 1 tocht te maken, ben ik achteraf blij dat ik toch dit tweede tochtje heb gemaakt, deze tocht was (misschien door het zonnige weer) veel mooier dan de eerste! Toen ik tijdens de boottocht nog een keer goed de tijd nam om naar de plattegrond van de homestay te kijken, kwam ik erachter waarom ik het in eerste instantie niet kon vinden: de navigatie app gaf compleet de verkeerde plek aan, daar was het helemaal niet! Na de lunch had ik Hoa Lu uiteindelijk dan ook zo gevonden en na daar wat rondgelopen te hebben, was het tijd voor de fietstocht terug naar de homestay. Het zonnige weer bleek niet alleen mij aan te spreken, onderweg kwam ik wel 5 of 6 stelletjes tegen in bruidskleding die met de ondergaande zon tegen de karststenen bergen hun trouwfoto's aan het maken waren, grappig om te zien dat dit niet alleen voor ons een unieke plek is! 's Avonds stond de nachtbus naar Hue op het programma: een flinke busrit van zo'n 11 uur. Helaas had ik deze keer minder geluk met mijn plek: ik was een van de laatste die in de bus stapte, waardoor alleen een plek helemaal achterin nog vrij was. Met mijn neus onder de airco heb ik het deze nacht nog kouder gehad dan ik ooit bij -20 in Saas Grund heb gehad! Ik was dan ook heel opgelucht toen de bus gisterochtend eindeiljk stopte in Hue. Hue ligt ongeveer in het midden van Vietnam, een gebied dat nu geteisterd wordt door hevige regen, echt wekenlang aan een stuk. Het regende toen ik gisterochtend aankwam en helaas is het gisteren nog geen 1 seconde droog geweest. Gelukkig trof ik (bij toeval) in het hostel de twee Nederlandse meisjes die ik tijdens de Halong Bay tour had ontmoet, zij waren inmiddels met twee Australische meisjes en nog een ander Nederlands meisje. Met zijn allen zijn we 's middags toch de stad ingegaan om de citadel en de Verboden Stad te bezoeken. Normaal is dit denk ik best een mooie plek, maar door de stromende regen zag het er allemaal een beetje treurig en teleurstellend uit. Na de lunch besloot ik daarom een tour te boeken naar de DMZ, de militaire zone die vroeger Noord en Zuid Vietnam scheidde. Helaas was het geluk mij gisteren niet gegund: na ongeveer 15 boekingskantoren af te zijn gegaan, heb ik de hoop opgegeven. Alle tours waren vol of gingen door het slechte weer niet door! Ik besloot daarom mijn busticket maar om te boeken en eerder naar het zuiden te vertrekken, naar Hoi an. Gelukkig maakte de avond de dag toch nog een klein beetje goed: in het hostel heb ik samen met de andere meisjes meegedaan met de pupquiz en kregen we gratis drankjes! Echt een partyhostel dus, leuk voor een avondje, maar 14 man op een veel te kleine kamer en slechts 1 douche en wc is niet echt voor mij weggelegd. Blij dat ik vanmorgen dus kon uitchecken!

Hoewel ik van verschillende mensen hoorde dat het weer in Hoi an niet veel beter is dan in Hue, is Hoi an wel een veel leuker stadje om te verblijven dan Hue. Het hele stadje staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO en is autovrij, echt een beetje alsof je terug gaat in de tijd dus. Hoewel ik van het weer niet veel verwachtte, was het bij aankomst (nu een uurtje geleden) een klein zonnetje, maar nog belangrijker: het is droog! Tijd om nu de stad te verkennen en deel te nemen aan een kookcursus, daar staat Hoi an bekend om! Tot snel!